Nanda van Rooijen is rond 1965 aan de de Ruyterstraat komen wonen. Haar man kreeg een baan bij de NIZO. Vooral het uitzicht trok haar heel erg aan. Het was toen nog een weiland waar de koeien liepen. Het kon ook wel gebeuren dat de koeien losbraken en over de weg liepen, met de boer er achteraan.
Over de bouw van het Landhuis op het veld is nog veel te doen geweest. Er was ook nog een tweede gebouw gepland, dichtbij de de Ruyterstraat. Dit zou het vrije uitzicht flink belemmerd hebben. Haar man is toen nog druk bezig geweest om langs de deuren te gaan en handtekeningen te verzamelen tegen de gebouwen. Bij de aankoop van de huizen was beloofd dat het uitzicht vrij zou blijven. Het protest van de omwonenden heeft er uiteindelijk toe geleid dat het tweede huis er niet is gekomen. Nanda is blij dat het gebied met alle veranderingen groen is gebleven. Ze geniet ook van alle activiteiten op het terrein. Er is zo altijd wel wat te zien.
Haar man is inmiddels al heel wat jaren geleden overleden. Hij was geruime tijd ziek. In de laatste maanden voor hij stierf was er een reünie van Nanda’ś oude school. Ze werd gevraagd om adressen te vinden van oud-klasgenoten, o.a. van iemand die naar Australië was verhuisd. Die kwam inderdaad over voor de reünie en logeerde uiteindelijk bij Nanda en haar man. Het bleek een aardige vriendelijke man waar ze goed mee kon opschieten. Haar man vond zelfs dat het misschien wel wat voor haar was, als hijzelf kwam te overlijden. Nanda moest er op dat moment niet aan denken, maar ze hield contact met de vriend uit Nieuw Zeeland. Uiteindelijk was hij elk jaar een paar maanden bij haar in Nederland en konden ze samen veel leuke activiteiten ondernemen.
Helaas werd ook hij ernstig ziek. Toen het duidelijk was dat hij niet lang meer te leven had, had ze hem een keer gekscherend gevraagd of hij haar dan niet een kat kon sturen van “daarboven”. Toeval of niet, vlak na zijn overlijden kreeg Nanda via een kennis twee katjes aangeboden. Het ene katje bleek te wild en te onberekenbaar en is weer terug gebracht. Het andere katje bleek een echt maatje voor haar, die haar hielp om over het verdriet en eenzaamheid heen te komen. Het beestje is er altijd, gaat niet zomaar naar buiten, alleen samen met Nanda in de voortuin. Nanda kan hele gesprekken met haar voeren. Hoewel Nanda niet hoeft te klagen over aanloop van mensen om haar heen en zich niet eenzaam voelt, is zo’n kat om haar heen wel heel fijn. Ze is dan ook erg aan beestje gehecht geraakt en het voelt het als een geschenk dat ze na het overlijden van zowel man als vriend in beide gevallen weer een ander maatje heeft gevonden.
Voor wat het huis betreft hoopt ze dat ze er nog lang kan blijven wonen. Ze geniet nog elke dag van het weidse en groene uitzicht.
